Hobbelige weg, gat in de weg

Deze week stond (alweer) in het teken van kilometers maken, maar zoals altijd hebben we weer superveel leuke dingen gedaan. In het nóg Hogere Noorden dan vorige keer zagen we een berg zand, gingen we de goudzoekers achterna in de Klondike, zochten we in National Park Kluane de hoogte op voor een prachtig uitzicht en reden we met het hart in de keel en zwetende handjes naar de grens met Alaska…

Zaterdag 13 juli

Geen verrassing: we hebben weer heel ver gereden. Maar don’t worry, we vervelen ons (meestal) niet hoor. Vandaag speelden we Highway 37 uit; alle 869 kilometer gereden. We hebben er zelfs een sticker van op de bus geplakt. Het betekende ook dat we de provincie British Columbia verruilden voor de Yukon, en snelweg 37 voor de Alaska Highway.

Het werd ook ietsje drukker op de weg; we hadden nu minstens één tegenligger per vijf minuten. Wel grappig dat 90% van alle voertuigen een camper is, echt een vakantieweg! Bij een rest stop heb ik ‘vandalisme plegen’ van m’n bucketlist afgestreept. Maar iedereen schreef daar op de muur, dus ik vond dat ik onze epische reis er ook wel bij mocht kalken 👍

Rond lunchtijd kwamen we bij het eerste ‘restaurant’ (of nee, laat ik ‘etablissement’ schrijven) in bijna een week, waar we een hartaanval-tosti aten met patat. Dat hadden we al bijna een week niet op, ontwenningsverschijnselen…

Aan het eind van de middag sloegen we af naar het dorpje Carcross. De bewoonde wereld! We hebben even rondgekeken op het plein met allemaal leuke winkeltjes en belandden uiteraard bij de brouwerij voor echt Yukonbier.

Zondag 14 juli

Bij Carcross ligt de kleinste woestijn ter… iets. Wereld? Noord-Amerika? Canada? Geen idee. Een berg zand in ieder geval, en eigenlijk ook geen woestijn maar zandduinen. We beklommen er eentje! Als je nou denkt ‘vet, dit wil ik ook zien!’, spring dan niet in een vliegtuig naar de andere kant van de wereld, maar rijd een uurtje met de auto naar Kootwijkerzand op de Veluwe 😜

We zijn al een tijdje in de Klondike, een naam die ik alleen van de Donald Duck kende. Maar het bestaat dus echt, en ook de goudkoorts was echt! In de stad Whitehorse ligt nog het oude radarschip S.S. Klondike. Gebouwd om erts te vervoeren tijdens de goudkoorts, maar ook gebruikt om toeristen een leuk tochtje te geven en de post te bezorgen in daarvoor slecht bereikbare dorpjes. We hebben een rondleiding gehad 🙃

Hierna gingen we uit eten bij ‘het beste restaurant van Whitehorse’ (1 van de 5 haha). Er stond om 17:00 al een rij voor de deur. Ze hadden natuurlijk zalm en verder hele bijzondere dingen: eland, bizon, rendier… Maar we vonden het helaas allebei niet zo lekker.

Toen we de bus de slaapplek op lieten rollen, verstoorden we daarmee de rust van een zwarte beer!

Maandag 15 juli

In Kluane National Park liggen geen wegen, dus tenzij je zin hebt in een extreme trektocht (nee) kun je er weinig van zien. Behalve als… je er overheen vliegt! Dus we deden eens gek en charterden een vliegtuigje. We zijn hier maar één keer tenslotte.

Het was ZO MOOI 😍. We zagen meren, gigantische gletsjers, ijsschotsen in gletsjermeren, ijs zo blauw dat je elk moment prinses Elsa verwachtte te zien, een rivierdelta… WOW. WOW. WOW. Ik kan wel 100 keer zeggen hoe fantastisch het was, maar misschien zeggen de foto’s genoeg. Of zoals onze medepassagier om de 5 seconden zei ‘oh my gosh, amazing’ (in stilte genieten is ook een ding…).

Na een uur vliegen landden we weer op de modderstraat die de naam ‘landingsbaan’ droeg. Het had van ons wat uitzicht betreft veel langer mogen duren, maar wat onze magen betrof was het prima om weer met beide benen op de grond te staan 🤢

 ’s Middags bezochten we het visitor centre van het park en maakten we nog een wandeling over een rotsgletsjer, op zoek naar Dall schapen die we niet vonden.

Dinsdag 16 juli

Na al die dagen rijden werd het wel tijd om weer eens een wandeling te maken. In het Engels klinkt dat veel stoerder, een hike. We kozen er een van maar liefst 8 kilometer en het was helaas best wel saai. We zagen naaldbomen, muggen, en aan het eind was een meer. En een mevrouw met een hele lieve hond, dat was wel leuk.

’s Middags reden we nog een stuk verder naar het noorden over de Alaska Highway en liepen we naar Soldier’s Summit. Daar is in 1942 deze weg officieel geopend (bij een temperatuur van -40). De Alaska Highway is in de tweede wereldoorlog aangelegd om te voorkomen dat Alaska afgesneden werd van de rest van Amerika, mochten de Japanners vanaf zee aanvallen. Alle 2200 kilometers zijn in slechts zeven maanden aangelegd!

Woesdag 17 juli

Aaaah spannende dag… vlakbij de grens met Alaska. Zouden ze ons weer Amerika binnen laten? (We hadden al de maximale tijd die we in Amerika mochten zijn volgemaakt en het is niet helemaal duidelijk wanneer je er dan weer in mag.  Dus we hadden echt geen idee.)

Maar we hielden het nog even spannend, want we bezochten eerst een museum over de dieren die in de Yukon te vinden zijn. Die hadden ze daar allemaal in opgezette versie. Heel cool om te zien! Bij sommige dieren stond een knopje om hun geluid te horen, en zo kwamen we erachter dat we vannacht wakker gejankt zijn door coyotes 😱

Daarna konden de zenuwen nog meer opbouwen doordat we drie kwartier moesten wachten vanwege wegwerkzaamheden. Ook kwamen we nog een zwarte beer en de eerste elanden van de reis tegen. Maar toen was daar het grensloket! Een intimiderende, chagrijnige Amerikaan staarde ons aan. Oh shit.

Hij scande onze paspoorten, stelde wat vragen over onze reis en zei toen boos ‘this is not how it works’. We hadden eerst weer naar Nederland terug gemoeten, blablabla, een hele preek. Het voelde alsof we op onze kop kregen van de meester. ‘OK, laat maar’ dacht ik. Maar toen moesten we de auto parkeren en naar binnen komen – ik dacht dat we ondervraagd zouden worden. Maar binnen stond een veel aardigere vent die onze vingerafdrukken scande, een mugshot maakte en ons een stempel in ons paspoort gaf! Na het betalen van $6 per persoon (stukken goedkoper dan de Efteling 👍) reden we Alaska binnen. YES!!! Zo blij 🥳🤩😬

Met de navigatie weer op mijlen reden we naar het eerste dorpje met de prachtige naam Tok. Een stukje naar het noorden ligt Chicken 😆. In het visitor center haalden we 10 kilo aan foldertjes over Alaska. Ook vroeg ik de eigenaar hoe we bij een bepaald park moesten komen. De beste man pakte een boek uit 1995 om een bedrijf op te zoeken, haalde de Gouden Gids tevoorschijn en belde het gevonden nummer met zijn klaptelefoon. Ze namen niet op. Ik kon het niet over m’n hart verkrijgen om te zeggen dat we het wel zouden Googelen 😅

Ik gebruikte Google wel om te zoeken ‘what to do in Tok’. Er waren vier dingen, waaronder Muklukland, wat heel leuk scheen te zijn, dus zijn we er maar heen gegaan. Dat was een bijzondere ervaring… We werden begroet door een lieve oma die ons balletjes liet ‘sjoelen’ om punten te scoren. Omdat we dat zo goed deden mochten we allebei voor 25 cent aan snoepjes uitzoeken 😆. Daarna werden we naar buiten gestuurd, naar een gigantisch grasveld met een hoop roestende en verterende zooi erop. Oude auto’s, sneeuwscooters, een verzameling wc’s, een badkuiptuin, een wasmachine, oude motoren, een schuur met honderden poppen die je aanstaarden (creepy 😰). Allard schatte in dat er ook voor een klein fortuin aan antiek stond te verroesten. Er werd ons ook op het hart gedrukt dat we vooral het springkussen moesten uittesten, dus vooruit. Eenmaal terug bij de ingang mochten we nog een keer snoepjes uitzoeken. Het punt van dit alles ontging ons volkomen, maar waarschijnlijk deelt deze lieve oma gewoon graag snoepjes uit ☺️

Donderdag 18 juli

We reden naar Fairbanks en daar deden we wel een tijdje over! Onderweg kwamen we van alles tegen. We zagen drie elanden (moose), waarvan eentje ons dom nakeek terwijl hij op fireweed kauwde. (Fireweed is een soort onkruid met mooie roze bloemetjes en het groeit óveral.) Ook bereikten we het eind van de Alaska Highway. We vonden dat we een selfie mochten maken bij het monument, ook al hebben we bij lange na niet de hele weg gereden.

De volgende stop was op de noordpool! Als je een brief naar de kerstman stuurt, komt die aan in het plaatsje North Pole. Volgens de boekjes is het daar ‘heel het jaar kerst’, dus ik verwachtte een gezellige kerstmarktsfeer. 🎄🎅 Maar het was er net zo ongezellig als alle andere Amerikaanse stadjes. Wel hadden de lantaarnpalen de vorm van zuurstokken! We bezochten ook ‘Santa’s House’, wat de grootste kerst-troepwinkel / tourist trap ooit bleek te zijn. Ik vond het vreselijk, maar Allard houdt super erg van kerst en had de tijd van z’n leven. Kijk maar naar de foto’s.

’s Avonds relaxten we in Fairbanks bij de brouwerij 🍻

Vrijdag 19 juli

We maakten vandaag een lange roadtrip in de categorie ‘niet omdat het heel leuk is, maar gewoon omdat het kan’. Over een mega hobbelige weg met af en toe meer gat dan asfalt/grind reden we meer dan 300 kilometer. Onderweg zagen we nog meer naaldbomen en fireweed, jee…

Halverwege onze bestemming was er een café. Het blijft Amerika hè… We dronken even een cola om moed te verzamelen voor de rest van de weg. Gelukkig veranderde het taiga-landschap met alle naaldbomen al snel daarna in tundra, waar alleen gras en lage struikje groeien. Toch fijn om verder dan een meter naast de weg te kunnen kijken 😉

Aan het eind van de middag bereikten we onze bestemming… de noordpoolcirkel! Er stond een mevrouw van de Forest Service klaar om een certificaat mét stempel uit te delen, fantastisch 😅. Het voelde echt heel cool om dit extreem noordelijke punt te bereiken, ook al is het natuurlijk eigenlijk gewoon een door de mens verzonnen lijn. En helemaal leuk om te bedenken dat we nog niet heel lang geleden (in Oregon) precies tussen de evenaar en dit punt waren! (Nu moeten we nog een keer naar de evenaar, daar zijn we allebei nog nooit geweest.)

De rest van de dag speelden we spelletjes en ’s avonds maakte Allard om het halfuur een foto van de niet-ondergaande zon. Het blijft gek dat het ’s avonds niet donker wordt. Je wordt wel moe, maar krijgt geen slaap.

Om af te sluiten nog een fotoserie van het zonlicht gedurende de avond op de poolcirkel.

---

In de volgende blog vertellen we alles over het prachtige Alaska! We hebben al superveel wilde dieren en indrukwekkende natuur gezien. En omdat we weer in Amerika zijn, aten we natuurlijk weer een hamburger. Wordt vervolgd 😄