We zagen maar liefst vier beren en ze smeerden niet eens broodjes

Jaaaa, nog meer avonturen uit The Great White North! Sommige dingen zaten helaas even niet mee, maar naast figuurlijke beren op de weg zagen we gelukkig ook echte (die ook echt op de weg liepen). En alle problemen werden ook weer opgelost. Verder bezochten we één van de bekendste wintersportdorpen van Noord-Amerika, beklommen we een berg, zagen we gigantische zeezoogdieren, en verruilden we het vasteland voor Vancouver Island.

Woensdag 19 juni

Alweer zo’n spannende ochtend en middag: lezen! Daarna reden we via een hele mooie route naar Whistler. We zagen superhoge en groene bergen, het leek een beetje op Zwitserland, Niet van die lage platte bergen als in Amerika. Als ik mijn aardwetenschappelijke vriendin Anne mag geloven (denk het wel), komt dat omdat deze bergen jonger zijn 🤓

Onderweg zijn we gestopt bij een superblauw meer. Op de berg daarboven lag een gletsjer. Dat had ik nog nooit gezien, cool!

In het wintersportdorp Whistler hebben we even rondgelopen. In 2010 waren hier de ski-onderdelen van de Winterspelen ⛷ We hebben ook hét fastfoodrestaurant van Canada van binnen bekeken: de Tim Hortons (oftewel ‘Timmies’). Ze staan bekend om hun donut holes, dus we knalden een paar loonies neer om die te proeven. Niet meer kopen, is ons oordeel 😋

Verder kregen we vandaag het vervelende nieuws dat de bestelling van onze nieuwe remblokjes uit Duitsland ‘niet is doorgekomen’ (wat dat ook moge betekenen…). Dus ze zijn er niet 😭

Donderdag 20 juni

We werden bruut gewekt door het geluid van een graafmachine naast onze bus, die voor de nacht langs een bosweggetje geparkeerd stond. Ach, het was toch tijd om op te staan.

Alles in Whistler is schreeuwend duur, maar we wilden toch graag wat doen. Een mevrouw van de tourist info vertelde ons dat je korting op een liftpas kon ‘verdienen’ door tot halverwege de berg te lopen. ‘Doen we even!’ dachten we.

Het is maar goed dat we van tevoren niet wisten wat ons te wachten stond. JEZUS. Dit was de heftigste hike die we tot nu toe gemaakt hebben. De eerste kilometer was al steil. Maar daarna gingen we in drie kilometer 600 meter omhoog. Dat is VEEL. We gingen bijna dood. Er stonden ook nog bordjes met leuke informatie over het bos, maar die hebben we maar even overgeslagen. Na anderhalf uur zwoegen kwamen we aan bij we het liftstation halverwege! (Vlak daarvoor ‘rende’ een actief ouder echtpaar ons voorbij dat vroeg ‘are you having fun?’ Euh, ziet het eruit alsof we dit leuk vinden?)

Daar stapten we mét onze verdiende korting in de gondel, die ons moeiteloos verder omhoog bracht. (En toen we een stukje onderweg waren, zagen we dat oudere echtpaar alweer naar beneden rennen. Echt, doe normaal.) Na een boterham en even uitpuffen konden we er weer tegenaan.

Een bus bracht ons naar de volgende lift, wat een stoeltjeslift was. Die ging helemaal naar de top van de berg, waar het behoorlijk koud was en we konden kijken naar skiënde mensen. Ik vond het echt fantastisch! Ik was nog nooit in een wintersportgebied geweest waar ook sneeuw lag en ik snapte nooit hoe dat dan allemaal werkte. Maar nu dus wel! (Hoewel er alleen op de pistes nog sneeuw lag en er rondom heen niet meer.) Allard werd heel jaloers op de skiërs.

Hierna namen we de Peak2Peak gondel naar de andere berg en de gondel terug naar het dorp. En onder ons door renden twee bruine beren! 🐻🐻

Na deze leuke dag hoorden we dat de Mercedesdealer niks voor ons kan doen behalve de remblokjes opnieuw bestellen. Dan zijn ze er pas over twee weken, dus dat is geen optie. ZO frustrerend dit. Om op te vrolijken gingen we bij de lokale brouwerij een biertje drinken. Ze hadden daar tafelijshockey in plaats van tafelvoetbal 😄

Vlak voor het slapen gaan liepen er nog twee bruine beren vlak langs onze bus! Zo cool!!! En beetje spannend omdat we nog naar buiten moesten om te plassen 😳

Vrijdag 21 juni

In 1956 ontspoorde vlakbij Whistler een trein, en de wrakstukken liggen nog steeds in het bos. Ze zijn inmiddels allang omgetoverd tot mountainbike-route en graffiti-schilderdoek. Het was een heel gek gezicht, zo tussen de bomen!

Vandaag reden we de prachtige Sea-to-Sky Highway (maar dan van Sky-to-Sea). Het idee is dat je ’s ochtends kunt surfen en ’s middags kunt skiën (of andersom dus). We reden langs hele hoge bergen met superveel naaldbomen en een mooi stuk kust van de baai. Daarin lagen allemaal eilanden. Mooi!

Na al deze natuur reden we het drukke Vancouver weer in, en na een uur in de file kwamen we aan bij de Mercedesgarage om de onderdelen die er al wél zijn maar op te halen. Maarja, kunnen we niks mee totdat dat andere onderdeeltje er is 🤬

We reden weer naar ons vertrouwde slaapplekkje waar we vorige week ook al vier dagen hebben gestaan. Voelde bijna alsof we weer thuis waren 😉

Zaterdag 22 juni

Tijd om dingen te regelen (bij hetzelfde koffietentje als vorige week). 1) Hoe krijgen we zo snel mogelijk de remblokjes hier? Hoe ontvangen we hier een pakketje zonder adres? 2) Vancouver Island schijnt één van de mooiste plekken ter wereld te zijn wat betreft duiken. Kunnen we dat nog regelen voor volgende week?

Na een uur of drie googlen en heel veel bellen hadden we nog niks concreets geregeld. De winkels in Nederland waren natuurlijk al dicht, dus nog geen remblokjes besteld. En duikscholen bellen met de boodschap ‘we willen over een paar dagen langskomen’ bleek iets te korte termijn te zijn…

Even heel veel frustratie vandaag. Om op te vrolijken gingen we uit eten bij hetzelfde (vegan) restaurant waar we vorige week ook al twee keer waren geweest. We worden echte locals.

Zondag 23 juni

’s Ochtends belden we gezellig met Femke en Jeroen 😁 Rasechte Coevoordenees Jeroen herinnerde ons eraan dat Vancouver gesticht is door een stadsgenoot die een replica van het kasteel liet bouwen (of zoiets). Of we even een foto wilden sturen. Ok dan! Onderweg kwamen we langs de IKEA, waardoor Allard spontaan trek kreeg in Zweedse balletjes. De onmiskenbare geur van nephout en geurkaarsen is overal ter wereld hetzelfde 😜

’s Middags namen we de veerboot naar Vancouver Island! Een mooie route, tussen allemaal eilandjes door.

Maandag 24 juni

Jaaa allemaal goed nieuws: 1) Bob (Allards vader) heeft de remblokjes opgestuurd en ze zijn er overmorgen! 🥰 2) We werden gebeld door een duikschool dat we tóch aankomende week kunnen leren duiken! 3) Het lukte om een lange tocht op een veerboot te boeken!

Omdat we al drie dagen geen berg hadden beklommen, deden we dat maar weer eens. Ook een heftig stukje omhoog… Maar boven hadden we een mooi uitzicht op het zuiden van Vancouver Island. Ook konden we het Olympic Peninsula in Washington zien en konden we vrij precies aanwijzen waar we twee weken geleden onze laatste nacht in Amerika hadden doorgebracht!

Hierna zijn we naar Victoria, de hoofdstad van British Columbia gereden. We zijn langs de kade en door het oude stadsdeel gelopen. Het deed heel Europees aan! Een aantal mooie grote gebouwen 🙂

Onze wandelroute leidde ons naar een brouwerij (we zijn goed op weg met de bier-bucketlist 👍🏻). We kozen allebei een verschillende proeverij. Ik had allemaal vieze en Allard allemaal lekkere (hoewel ik die dan ook weer vies vond).

Dinsdag 25 juni

Dat we over twee dagen konden beginnen met de duikcursus, betekende ook dat ik in twee dagen tijd alle theorie moest leren… Het was allemaal niet zo moeilijk, maar verpakt in een idiote hoeveelheid tekst, waardoor het lang duurde. Allard kan al duiken dus kon lekker relaxen 😉

Gelukkig ook tijd voor ontspanning vandaag, en wel met de top 1 toeristische attractie van Vancouver Island, die we toch niet mochten missen: een Whale Watching Tour! Je kon met een degelijke rondvaartboot maar ook met een stoere speedboot. Welke zouden wij gekozen hebben? 🤔

We hesen ons in een prachtig dik, warm pak (die van Allard stonk 😵) en raceten met zo’n 80 km/u over het water, woehoe! Al snel kreeg onze gids door waar er walvissen waren gespot, en ja hoor: drie mannelijke bultrugwalvissen lieten zich zien 😯 We zagen eerst het water uit de luchtgaten spuiten, wel twee meter hoog. Daarna een stukje van de rug. En als ze weer onder water doken de staart! Ondanks dat we maar een heel klein stukje van de dieren zagen, was het heel cool om te weten dat er zo’n groot dier aan vast zit. En heel mooi hoe ze extreem langzaam maar toch sierlijk bewegen. We zijn ongeveer een halfuur op dezelfde plek gebleven en elke vijf minuten kwamen ze boven om adem te halen. Deze bro’s waren met z’n drieën op jacht, supergezellig!

Daarna zijn we nog zo’n twee uur met superspeed rondgevaren, op zoek naar meer walvissen. Die hebben we helaas niet gezien (ik wilde zó graag een orka zien!), maar er zwommen wel twee zeehondjes en een paar dolfijnen voorbij 😊

Inmiddels waren we behoorlijk ver Amerika in gevaren, waar een duikboot van de Amerikaanse marine boven was gekomen. Blijkbaar kwamen we iets te dichtbij, want we werden weggejaagd door een boot met een hele grote mitrailleur op de boeg 😱. Spanning en sensatie!

Woensdag 26 juni

Vandaag was de grote dag. Om het kwartier verversten we de track & trace. En YES: om 13:00 werd ons pakketje bezorgd bij het UPS point. Een kwartier later konden we eindelijk onze remblokjes in de armen sluiten ❤️. Nog nooit zo blij geweest met zo’n saai pakketje. Wat een opluchting dat ze er zijn! In 2,5 dag zijn ze vanuit Nederland via Duitsland, vier vliegvelden in Amerika en twee vliegvelden en een bezorgbus in Canada gereisd. Bizar hè?

De rest van de dag beleefden we niet bijzonder veel. We reden via een hele drukke weg naar het noorden, aten een ijsje en verder stampte ik nog meer info over hoe niet dood te gaan bij het duiken in m’n hoofd.

---

In de volgende aflevering van Allard en Maaike in Canada: hoe ziet de wondere wereld onder het wateroppervlak eruit? En zal Maaike dit wel te weten komen? Wordt de bus dan eindelijk gemaakt? Dit en meer lees je volgende week…